Toen ik enkele jaren geleden de spiegelreflexcamera van mijn vader in bruikleen kreeg, wist ik nog niet welke impact dit toestel op mijn leven ging hebben.
De camera bleek als het ware een ticket te zijn voor een wonderlijke reis, een avontuurlijke ontdekkingsreis door de magische wereld van de fotografie. Avontuurlijk in de zin van, bij momenten behoorlijk lastig, maar als je toch doorzet, zeer lonend.
Met de camera in aanslag, begon ik aan de belangrijkste reis van mijn leven, de reis die me zou leren 'zien'.
Maar voor ik de wereld kon veroveren, moest ik eerst dichtbij beginnen, heel dichtbij. Bij mezelf. Want hoe kon ik nu de wereld gaan verkennen als ik nog niet eens wist wie ik zelf was. Het plaatje klopte niet als ik naar me zelf keek. Ik wou met mensen omgaan, maar was te introvert van karakter. Ik moest mezelf beter leren kennen. Mijn sterktes, maar ook mijn tekortkomingen. Daarom begon ik eerst met het maken van zelfportretten. Letterlijk en figuurlijk.
Het inzien van mijn tekorten en ze weten te omschrijven was waarschijnlijk de meest moeilijke opgave die ik ooit uitgevoerd had. Maar het was meer dan de moeite waard. Want pas toen ik mijn tekorten wist te herkennen, kon ik er ook effectief iets aan gaan doen.
Door met mensen te praten die mij kennen, door veel te lezen en zelf dingen te gaan inzien, wist ik al snel te bepalen wat ik nodig had in mijn leven: meer zelfvertrouwen, sociaal contact en een artistieke uitlaatklep.
Op naar verandering !
Gek genoeg, het fototoestel werd het symbool van mijn verandering. Net als in het echte leven waren alle beelden, die ik zag wanneer ik door de viewfinder van de camera keek, zeer beperkt en behoorlijk wazig. Maar door betekenis aan de hendeltjes en knopjes te geven, werd alles al snel helderder. Het was prachtig te ervaren, dat hoewel het leerproces maar in kleine stapjes vooruit ging, de veranderingen toch duidelijk merkbaar waren. Ik leerde meer gefocust te kijken. Details begonnen belangrijk te worden : Licht, kleur, snelheid, ... waren een aantal zaken die mijn volle aandacht begonnen op te eisen.
Maar de camera opende ook deuren. Deuren die anders dicht voor mij bleven. Niet dat ze gesloten waren, maar ik had gewoon de kracht niet ze te open te duwen. Door de camera bleek ik die kracht toch te bezitten.
Tot ik begon te beseffen dat het niet de camera was die de deuren opende, maar dat de mensen, door mijn enthousiasme hun deur voor mij opende. Fotografie gaf me steeds meer het zelfvertrouwen dat ik zo nodig had.
De stappen die ik zette werden steeds groter en al snel begon ik te beseffen dat ik alles kon verwezenlijken wat ik wou, zolang ik er maar in bleef geloven. Het vraagt natuurlijk moed en hard werk, maar het is zeker haalbaar.
De foto's die ik sindsdien maak zijn een zichtbaar bewijs van mijn verandering. Fotografie is voor mij echt een passie geworden, met de camera als mijn leermeester. Een vriend die mij telkens meesleurt op zoek naar steeds nieuwe uitdagingen.
Telkens ik de camera voor mijn oog hou en ik door dat kleine venstertje kijk, ontdek ik telkens weer een nieuw stukje van de fantastische wereld rondom mij. Een wereld die ik dan ook graag volledig wil ontdekken.
Kom met me mee en ontdek aan de hand van mijn foto's de magische wereld rondom ons.
Bart Geurts, Gepassioneerd Fotograaf ... ontdekkingsreiziger.